DIŞ POLİTİKAMIZIN ELE ALINIR BİR TARAFI YOK
Dün, tam da Libya Tezkeresinin oylanacağı saatlerde iktidar partisinin son dönemlerde uygulamakta olduğu dış politikayı gözden geçiriyordum. Enine boyuna düşünerek ne yapmak istediklerine yanıt aramaya çalıştım. Ancak nafile. İktidar partisinin bu tutarsız dış politika ile tam olarak ne yapmak istediğini ben anlayamadım. Yani, bu dış politikaya neresinden bakarsanız bakın elinizde kalıyor. Yani tabiri caizse gözle görülür, elle tutulur hiç bir tarafı yok. O kadar yani.
Konuyu Suriye politikası ile açayım. Rusya ile Suriye’de Astana Sürecinden dolayı birliktelik yaptık. Bu birlikteliğin içinde İran’da vardı. Yani komşu ülkemiz. Tabi ki, meşru Suriye Hükümeti de bu birlikteliğin içindeydi. Yoksa Suriye olmadan Astana Süreci olamazdı. İşte bu birlikteliğin vermiş olduğu güç ile sınırlarımızın güvenliği için 24.08.2016 tarihinde Fırat Kalkanı Operasyonu’nu düzenledik. Yine 20.01.2018 tarihinde de Zeytin Dalı Operasyonu’nu düzenledik. Bu iki büyük operasyonu da Rusya ile meşru Suriye Hükümetinin izni ile düzenledik. ABD’nin Suriye’ye girmemize izin vermediği dönemlerde Rusya ile Suriye’nin verdiği izin ile sınır güvenliğimiz için bu iki operasyonu düzenledik. Aslında bu iki operasyonu Adana Mutabakatı çerçevesinde gerçekleştirmemiz gerekiyordu ama iktidar partisi her ne hikmet ise Rusya’nın defalarca hatırlatmasına rağmen Adana Mutabakatını baz almadı.
Rusya ile 10.10.2016 tarihinde doğal gaz antlaşması imzaladık. Yine Rusya ile 29.12.2017 tarihinde S-400 Füze Savunma Sistemi antlaşması imzaladık. Rusya ile bu antlaşmaları yaparken öte yandan Suriye’de Rusya ile karşı cephelerde de mücadele ettik. Örneğin İdlib’de Suriye ile Rusya’nın terörist olarak gördüğü ki öyledir, köktenci gruplara destek verdik. Halen ne olduğu pek belli olmayan cihatçı bu terörist gruplara destek olmaya devam ediyoruz. Yine Suriye’de yapmakta olduğumuz operasyonları meşru Suriye Ordusu yerine Suriye Ordusundan kaçan askerler ile paralı askerlerin oluşturduğu adına ‘’Özgür Suriye Ordusu’’ denilen şimdi de ‘’Suriye Milli Ordusu’’ adı verilen bu terörist yapı ile birlikte Suriye’de mücadele ettik ve halen bu yapı ile birlikte hareket ediyoruz. Rusya ile Suriye bu yapıyı da terörist bir yapı olarak görüyor. Ancak iktidar partisi halen daha bu yapı ile hareket etmeye devam ediyor. Son olarak basına sızan bilgilere göre bu yapı Libya’ya da gidecekmiş. Bu bilginin ne kadar doğru olduğunu pek bilemiyorum ama görünüşe bakılırsa Türk Ordusu’nun bir parçası haline geldiler. Zaten maaşları da ülkemiz tarafından ödeniyor. Anlayacağınız, bu derece sıkı fıkıyız yani.
Libya konusunda da Rusya ile ters cephelerdeyiz. Merkezi Trablus’ta olan Ulusal Mutabakat Hükümetini destekliyoruz. Bu hükümeti bizimle beraber BM ve Katar’da destekliyor. Doğru olan da zaten budur. BM’nin tanıdığı bir hükümet meşru bir hükümettir. Dolayısıyla bu hükümeti desteklememizden daha doğal bir şey olmaz. Aynı zamanda bu hükümet ile Doğu Akdeniz’de yapılan antlaşma ile ortak hareket ediyoruz. Ancak Ulusal Hükümeti destekliyor olmamız bu ülkeye asker göndermemizi gerektirmez. Eğer bu hükümet zor durumda ise BM’den yardım talep etmelidir. BM’nin izni olmadan Libya’ya asker göndermek doğru değildir.
Öte yandan Libya’da Tobruk merkezli bir hükümet daha var. Bu hükümete Rusya, Mısır, Birleşik Arap Emirlikleri ve Fransa destek veriyor. Anlayacağınız Libya konusunda da Rusya ile karşı cephelerdeyiz.
Biliyorsunuz bu aralar Kanal İstanbul ile yatıp Kanal İstanbul ile kalkıyoruz. Kanal İstanbul Projesi ise bir ABD projesidir. Eğer bu kanal açılırsa ABD Montrö Boğazlar Sözleşmesini delerek Karadeniz’e çıkacak. Böylelikle Rusya’yı Karadeniz’den kuşatacak. Dolayısıyla bu proje ile yine Rusya ile karşı karşıya geleceğiz. Bir taraftan Rusya sayesinde bölge de ayakta kalmaya çalışıyoruz ama öte yandan Rusya’yı tehlikeye atmaktan geri kalmıyoruz. Böyle bir dış politika güdüyoruz işte. Anlayacağınız iktidar partisinin uygulamakta olduğu dış politikanın gözle görülür, elle tutulur bir tarafı yok. Ne demiş Atalarımız? Bindik bir alamete, gidiyoruz kıyamete. 03.01.2020
